၁။ ေသမင္းႏွင့္ ငါဟာ
ခ်ိန္းထားတာ မဟုတ္ေလေတာ့
အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္
ခုေနမ်ား—–တကယ္လို႔
ငါ ေသခဲ့မယ္ဆိုရင္
ငါ့ကိုတမ္းတျပီး
ငိုမယ့္လူဆိုတာလဲ
တေယာက္မွ ရွိလိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။
၂။ အေသေစာလွခ်ည္ရဲ႔—ဆိုျပီး
၀မ္းနဲပက္လက္နဲ႔
အထက္မိုးေကာင္းကင္ထိ
ျမည္ဟီးတုန္လႈပ္သြားရေအာင္
ပူေဆြးေသာကေတြကို
တံပိုးခရာလုပ္ျပီး မႈတ္မဲ့လူဆိုတာလဲ
တေယာက္မွ ရွိလိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။
၃။ ေသသြားတဲ့ ငါ့မွာလည္း
ငိုယိုျပီး တမ္းတႏိုင္ေလာက္တဲ့
လြမ္းေလာက္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ
လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ဆိုတာလဲ
လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္
မယ္မယ္ရရ ဘာမွ မရွိလွပါဘူး။
၄။ ငါကိုယ္တိုင္ကလဲ
ငါေသရင္ ငိုယိုတမ္းတမယ့္သူေတြကို
မေမွ်ာင္လင့္ပါဘူး
ငါေသသြားလို႔
၀မ္းနည္းပက္လက္နဲ႔
ပူေဆြးေသာကေရာက္ေနမယ့္သူေတြ
လံုး၀ မရွိေစခ်င္ပါဘူး။
၅။ ေသသြားမွ လာငိုတဲ့အလုပ္
၀မ္းနည္းပက္လက္နဲ႔
ပူေဆြးေသာကေရာက္ရတဲ့ အလုပ္ေတြကို
အက်ိဳးရွိတဲ့ အလုပ္ေတြလို႔
ငါ လံုး၀ မယံုၾကည္ မယူဆခဲ့ပါဘူး
ငါကိုယ္တိုင္လဲ
ဘယ္သူေသတာ ျမင္ရလို႔မွ
ငိုေၾကြးတာ ပူေဆြးတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။
၆။ ခုေနမ်ား—တကယ္လို႔
ငါ ေသခဲ့မယ္ဆိုရင္
ေထြေထြထူးထူးလဲ
ငါ ဘာကိုမွ မေတာင့္တပါဘူး
အသက္၀ိဉာဥ္ ကင္းမဲ့ေနျပီျဖစ္တဲ့
အႏွစ္မရွိတဲ့ ငါ့အေလာင္းကို
ေတြ႔ၾက ျမင္ၾကျပီး
မေသခင္မွာ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာေတြကို
ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ရမယ္
ေသသြားရင္ ဒီခႏၶာကိုယ္ႀကီးက
ဘာမွ အသံုးမက်ေတာ့ပါလားဆိုတဲ့
အသိဉာဏ္ေတြ ျဖစ္ေပၚမယ္
ေသျခင္းတရားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့
သတိ၀ံေ၀ဂဉာဏ္ေတြ ရရွိမယ္
အသုဘနိမိတ္ အသုဘ သညာေတြ ထင္ျမင္မယ္
မရဏာႏုႆတိလို႔ေခၚတဲ့
ေသျခင္းတရားကို အဖန္ဖန္ ေအာက္ေမ့သတိရတဲ့
သတိတရားေတြနဲ႔ အသုဘကမၼ႒ာန္းေတြ
ေလးေလးနက္ကန္ ပြားမ်ားျဖစ္ၾကမယ္-ဆိုရင္
ေသသြားတဲ့ငါက ေက်နပ္မိမွာပါပဲ
အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါ မေသေသးပါဘူး
ဒါေပမယ့္...
ေသခ်ာတာတခုကေတာ့
အခ်ိန္မေရြး ငါေသႏိုင္တယ္ဆိုတာပါပဲ။
( ျမတ္ႏြယ္-ပတၱျမားေျမ )
No comments:
Post a Comment